Επιστροφή

Σε μια ανάρτησή του στο Barcabios με τίτλο "Plans", ο Χριστόφορος έγραψε μερικές κουβέντες για τα σχέδιά του (ή την έλλειψή τους), που ίσως αξίζει τον κόπο να διαβάσετε. Σε αυτά που γράφει δεν θα σχολιάσω ακόμα - τέλος του μήνα έχω γενέθλια και θα τα πούμε, ελπίζω, τότε. Τον θυμήθηκα όμως το πρωί του Σαββάτου που μας πέρασε.

Έλειψα για τρεις μέρες στην Αθήνα. Έφυγα την Παρασκευή το βράδι με το πλοίο - φτάσαμε στον Πειραια Σάββατο ξημερώματα. Οι λιμενεργάτες είχαν "αποχή από τις υπερωρίες" πράγμα που σήμαινε ότι το λεωφορειάκι του λιμανιού θα ερχόταν μετά τις έξι να μας πάει από την Πύλη Ε2 στην Ε5 που είναι ο σταθμός του ΗΣΑΠ. Επειδή ήταν πεντέμιση περίπου, είπα να μην περιμένω, και περπάτησα με τα πράγματα μέχρι το σταθμό. Βγήκα από την "στενή πύλη" πριν φτάσω στις κυλιόμενες σκάλες και διέσχισα την Ακτή Καλλιμασιώτη από το φανάρι απέναντι, προς το χώρο που γίνονται οι μανούβρες των συρμών.

Πριν λίγες μέρες ένας συρμός κάπως "λύθηκε" και πετάχτηκε μεχρι τη μέση της λεωφόρου, παίρνοντας μαζί και τη ζωή ενός αστέγου που κοιμόταν στο πεζοδρόμιο. Παρατήρησα ότι δεν υπήρχε πλέον πεζοδρόμιο - είχαν τοποθετηθεί κάποια αλουμινένια παραπετάσματα που απέκλειαν το χώρο. Μπροστά σε ένα από αυτά κάποιος είχε ακουμπήσει κάποια λουλούδια και ένα κερί που σιγόκαιγε - από αυτά που βάζουν στους τάφους. Μια γυναίκα έκανε περνώντας το σταυρό της.

Οι συρμοί στο σταθμό λειτουργούσαν κανονικά. Πήρα έναν και έφυγα.

Γύρισα σήμερα το πρωί, αεροπορικώς.