ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


22/1/10

Παντάνασσα revisited

Η σημαία της Κούβας στον τοίχο, το τζόκεϊ και μερικά ποτά έμειναν - για την ώρα. Η συσκευή αρωματισμού αιθερίων ελαίων στο τραπεζάκι έχει φύγει τώρα πια.

Η πόρτα χτύπησε μάλλον διακριτικά. Ο τύπος ήταν άκρως συνεπής στο ραντεβού, εννιά του είπα, εννιά ήρθε. Με είχαν ειδοποιήσει προηγουμένως τηλεφωνικά ότι θα ερχόταν. Κρατούσε μια μεγάλη πλαστική τσάντα από αυτές τις επαναχρησιμοποιούμενες που κυκλοφορούν πλέον για οικολογικούς λόγους αντί για τις κοινές σακκούλες. Η φίρμα που έγραφε πάνω η τσάντα δεν υπάρχει στην Κρήτη, προφανώς την είχε φέρει από αλλού. Μου είπε «είμαι ο... αυτός που ήταν πριν» αλλά προφανώς δεν θα μπορούσε να είναι κανένας άλλος. Της γενιάς μου μάλλον, όχι ακριβώς το ίδιο στυλ με εμένα, αλλά πάντως οικείο. Του είπα το όνομά μου, μου είπε το δικό του. Μου φάνηκε γνωστός, σίγουρα κάπου τον έχω πετύχει σε μπαρ και ρακάδικα στις νυχτερινές μου περιπλανήσεις στην πόλη. Κι εκείνου μάλλον δεν του ήμουν άγνωστος.

Κοίταξε γύρω το σπίτι, που μάλλον δεν είχε αλλάξει και πολύ από τη μέρα που έφυγε. Στο πάτωμα ήταν ανοιγμένες δυο βαλίτσες δικές μου, στο γραφείο παρατημένα ποτήρια, βιβλία και κάτι CD. «Σα στο σπίτι σου» του είπα. Δεν είχα τίποτα να τον κεράσω εκτός από πολυκαιρισμένες μπανάνες και κάτι ποτά που μάλλον δικά του ήτανε. Δεν ήθελε τίποτα, με ρώτησε δύο φορές αν τυχόν βιαζόμουν να φύγω. Δε βιαζόμουν, θα έβγαινα μετά τις δέκα. Ρώτησα αν ήθελε βοήθεια, αλλά δεν ήθελε.

Μάζεψε πρώτα κάτι μικροπράγματα από τα συρτάρια της ντουλάπας. Μετά πήρε τα διακοσμητικά κεριά και τα αιθέρια έλαια – μου άφησε μόνο κάτι ρεσώ με άρωμα βανίλια. Αναζήτησε το λυχνάρι – του το έδειξα στο τραπεζάκι του σαλονιού. Μου είπε ότι ήταν δώρο από τότε που ζούσε στο εξωτερικό. Ανέβηκε στην κρεβατοκάμαρα και πήρε κάτι άλλα μικροπράγματα από το συρτάρι του κομοδίνου. Κατεβαίνοντας τη σκάλα μάζεψε και τα υπόλοιπα φαναράκια με τα κεριά, πλην ενός. Ύστερα πήρε το μίνι στερεοφωνικό, προς μεγάλη μου θλίψη. Παρατήρησα ότι κοίταξε με κάποια απορία τα μικρά εικονίσματα των Αγίων που είχα απιθώσει δίπλα, αλλά δεν είπε τίποτα - θα μου έπαιρνε κάμποση ώρα να του εξηγήσω τι και πώς. Άλλωστε άλλο με έτρωγε εκείνη την ώρα.

Ξεχώρισε τα δικά του CD από τα δικά μου και τα έβαλε στην τσάντα. Προσέθεσε ένα μπουκάλι Τζόνι, μια Absolut κι ένα VAT69. Άφησε το δεύτερο Τζόνι, το Αβάνα Κλαμπ και το ούζο. Του έδειξα το δωδεκάχρονο μαλτ (που είχα φυσικά δοκιμάσει) στο τραπέζι.

- Δεν είναι δικό μου, είπε. Εδώ το βρήκα. Όπως και τα μπουκάλια που σου αφήνω.

Επισήμανα ακόμα τη σημαία της Κούβας και ένα αντίστοιχο τζόκεϊ.

- Ούτε αυτά.

Χώθηκε στο μικρό δωμάτιο, από όπου βγήκε με κάτι τυλιγμένα πόστερ από το μουσείο Βαν Γκογκ. Ψαχούλεψε κάτι συρτάρια από όπου έβγαλε τα πακέτα με τα τσιγάρα.

- Μπορείς να καπνίσεις ελεύθερα, είπα.
- Δεν είναι η μάρκα μου, θα τα δώσω σε αυτούς που τα άφησαν.

Του είπα να πάρει και τα σαμπουάν και τις πετσέτες. Με κοίταξε παραξενεμένος. Μπήκε στο μπάνιο και κοίταξε τα αφρόλουτρα και τα καλλυντικά σα να μην τα είχε ξαναδεί ποτέ. Δεν πήρε τίποτα.

- Άμα δεν τα θες, πέταξέ τα, μου είπε.

Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι δεν ήταν ο τελευταίος πραγματικός ένοικος, μάλλον είχε περάσει κι άλλος κόσμος μετά από αυτόν. Φίλοι του ή γνωστοί ίσως, που εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση μεσοβασιλείας στην οποία βρισκόταν το σπίτι – ακόμα σε τέτοια βρίσκεται άλλωστε. Δεν με απασχολούσε αυτό όμως, άλλο θέμα με γαργάλαγε, πιο ειδικό. Είπα να το φέρω απέξω-απέξω. Τον ρώτησα γιατί έφυγε από ένα τόσο ωραίο σπίτι. Μου είπε ότι δε μπορούσε τελικά να μένει τόσο έξω από το κέντρο. Ήταν υπερβολικά ήσυχα για έναν άνθρωπο μόνο.

Έπιασα την πάσα στον αέρα και πήγα την κουβέντα εκεί που ήθελα.

- Μόνος σου μένεις;
- Ναι, γιατί;


Έκανα μια παύση. Ο κόμπος έφτανε στο χτένι.

- Δηλαδή το σκουλαρίκι δεν είναι δικό σου;
- Ποιο σκουλαρίκι;
- Αυτό με το Μικρό Πρίγκηπα, στο κομοδίνο.


Το κοίταξε εξεταστικά. Κούνησε το κεφάλι αρνητικά.

- Δεν το έχω ξαναδεί.
- Μήπως είναι κανενός φίλου σου, καμμιάς φίλης που ίσως το ψάχνει τώρα...
- Δε νομίζω να το ψάχνει κανείς, είπε. Όχι κάποιος που να ξέρω.


Το σκουλαρίκι αναζητείται στο φως των ρεσώ που απέμειναν, με άρωμα βανίλια (τα εικονιζόμενα δεν μυρίζουν, είναι από άλλο ανέκδοτο).

Μετά μου είπε ψιλοαδιάφορα ότι του άρεσε ο Μικρός Πρίγκηπας ως βιβλίο και σκεφτόταν να τον κάνει και τατουάζ κάποτε. Αλλά τελικά δεν έκανε κανένα τατουάζ ποτέ. Χαμογέλασε. Έκανε άλλη μια βόλτα γύρω γύρω, κοίταξε εξεταστικά τη ντουλάπα και μάζεψε ένα διπλωμένο ριχτάρι, μάλλον. Η τσάντα του δεν ήταν αρκετά μεγάλη για όλα, του έδωσα μια πλαστική σακούλα του σουπερμάρκετ όπου έβαλε τα ποτά και κάτι ψιλολόγια. Προσφέρθηκα να τον βοηθήσω να τα πάει στο αμάξι αλλά δε χρειάστηκε – πήρε στο ένα χέρι την τσάντα και στο άλλο τη σακούλα και τα τυλιγμένα πόστερ. Χαιρετηθήκαμε μάλλον εγκάρδια.

Έφυγα λίγο αργότερα για την πόλη, μέσα σε ψιλόβροχο. Ήπιαμε κάμποσο κρασί στον Καγιαμπή και καπάκι ρακές – για κάποιο περίεργο λόγο πέρασα το αλκοτέστ στην Καινούργια Πόρτα χωρίς απώλειες. Άφησα την παρέα σπίτια τους και τράβηξα για το «δικό μου» κατά τις δυόμιση. Στη σκοτεινή νύχτα ενόχλησα λιγάκι δυο γάτες που ζευγάρωναν θορυβωδώς στην αυλή. Πώς το έλεγε ο παππούς - Να 'μουν το Μάη γάδαρος, τον Αύγουστο κριάρι, όλο το χρόνο κόκκορας και γάτης το Γενάρη. Μπήκα σπίτι ακόμα ζαλισμένος και ξάπλωσα σχεδόν αμέσως, ενώ έξω οι γάτες ξανάβρισκαν το ρυθμό τους. Ο Μικρός Πρίγκηπας με κοιτούσε από το ύψος του σκουλαρικιού – αναρωτήθηκα αν φεύγοντας από δω θα πρέπει να τον πάρω μαζί μου. Αλλά έχουμε ακόμα καιρό, είπα μέσα μου, κι ύστερα κοιμήθηκα βαθιά, χωρίς άλλες σκέψεις.

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

..να σας πω ψέμ{μ]ατα; μια ..σημαία...πως το λέει το λεξικό;....σημαία:κομμάτι ύφασμα με διακριτικά στοιχεία...θα πρόσθετα...διακριτικά ιστορικά σημεία....
....όσο για το σκουλαρίκι...και την ιστορία του....φίλε..ικάριε...φύλαξέ το..φυγόκεντρα...παίζει η ζωή...που ξέρετε;
.........

Ανώνυμος είπε...

...το ψέμ{μ}ατα..στο σχόλιο που προηγήθηκε...αφορά...την εκφορά ..της λέξης ...στην Ικαριακή....

Ανώνυμος είπε...

Γιατί δεν έχεις ανεβάσει ποτέ μια φωτογραφία του σκουλαρικιού;

Β. είπε...

Μμμ, μάλλον ο Σίρο Ρεδόνδο ήταν αυτός ο ανώνυμος...

Είναι λίγο πεζό, αλλά έχω χάσει το καλώδιο που συνδέει τη μηχανή με τον υπολογιστή - μόνο παλιές φωτογραφίες βάζω που ήταν ήδη στη μνήμη.

Αλλά θα το βρω...

Ανώνυμος είπε...

Ναι, παρακαλώ. Βλέπεις, έχω χάσει ένα σαν κι αυτό που περιγράφεις και θα θελα να δω αν είναι αυτό. Αν και δεν είναι μεγάλης αξίας, μου το είχε κάνει δώρο κάποιος που αγαπούσα πολύ κι έτσι, έχω κρατήσει το ένα, με την ελπίδα ότι κάποτε θα βρω και το άλλο.

Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

...γιατί φυγόκεντρα φαντάζουν οι λέξεις.....και πρόζα...όλη η ζωή....παράσταση....που κάποιοι ''αδαείς''έτσι τη λένε.......υπογράφω ως ''σίρο ρεδόνδο''...ναι ένας ανώνυμος....μα όχι ο ανώνυμος ο ''άλλος''

Ανώνυμος είπε...

...μα ...και αν αν ......λέω...τα σχόλια ..ενός αδαούς...μπορεί...και να κάνω λάθος....{για το του αδαούς λέω}...που να θυμάμαι την ''αρχαία'';..λέω ...λέω.....είναι λόγος...αφορμή....που με χαρακτιρίζει....δεν είμαι ο β......ανώνυμος....

Ανώνυμος είπε...

θα κρατάω το όνομα...του...''σίρο ρεδόνδο.''ως ''ΑΠΑΓΚΙΟ'' ..μιας ανεμόεσσας ψυχής..που....σαν παιδί...σαν μεγάλη...στόλισε τους τοίχους της...με πρότυπα....που δεν απεμπόλησαν τις παραδόσεις τους..την κουλτούρα τους..και δεν θα απολέσουν την ξεχωριστή του ταυτότητα....
.........συγγνωμη...για το χρόνο και χώρο..στην ανάρτησή σας....
........να έχετε....φως.....και ψυχή...να....φωτομοντάρετε....τα στοιχεία προσωπικής μυθολογίας..της εν των έσω...σας...
.........σίρο ρεδόνδο.......

Β. είπε...

Ναι, από ανώνυμο σε ανώνυμο διαφέρει ο τρόπος γραφής και τα νοήματα. Δεν ξέρω βέβαια προς τι τόσα.....ο άνθρωπος με το όνομα του επαναστάτη, αλλά είναι αναγνωρίσιμος.

Για τον άλλο ανωνύμως αστειευόμενο, να πω ότι αυτή που το έχασε ξέρει πού και υπο ποίες περιστάσεις το έχασε (ή μάλλον το ξέχασε), οπότε δε χρειάζεται φωτογραφίες, άμα θέλει ας χτυπήσει την πόρτα. Απλό είναι.

Και εκείνος ο τύπος στη Σταχτοπούτα με ένα γοβάκι βγήκε στη γύρα - ενώ εδώ έχουμε κοτζάμ Διαδίκτυον (αμ' πώς...)

Ανώνυμος είπε...

Σοβαρά; Μπορώ να σκεφτώ δέκα διαφορετικές περιστάσεις κάτω από τις οποίες μπορείς να αφήσεις ένα σκουλαρίκι σ'ενα κομοδίνο και μετά να μην το θυμάσαι. Το δικό μου το έχασα μέσα σ'ενα πλοίο για την Κρήτη πάντως και επειδή ακριβώς απεικόνιζε τον Μικρό Πρίγκηπα, ξέρω ότι όποιος το βρήκε, δεν το άφησε στην τύχη του, το μάζεψε. Ας ελπίσουμε ότι θα βρεις το καλώδιο, όχι για να φωτογραφίσεις το σκουλαρίκι, έχω το προαίσθημα ότι φωτογραφία του δεν θα δούμε ποτέ, αλλά επειδή είναι εκνευριστικό να έχεις αποθηκευμένες φωτογραφίες στη μηχανή και να μην μπορείς να τις δεις. Κάτι σαν αναμνήσεις από τις οποίες δεν μπορείς ν'απαλλαγείς.

Ανώνυμος είπε...

...τα τόσα:;;.....απλό....απλό....σκέψεις
που..''κοντοστάθηκαν''...διακριτικά ακροπατώντας...ανάμεσα....σε δύο αρχές:
...1.τεχνικά...υφαμαίνοι..
...2.σπορά του ελεύθερου νου....
κάπου ανάμεσα....τα.....
μια μάχη , μια μάχη είναι.
......το όνομα του επαναστάτη;;....μια εσωτερική ανάγκη...αρχή...αφορμή....τα..λόγια μας να βρίσκονται σε αρμονία με τις πράξεις μας...άρχη κάθε ''επαναστατη''...
......να αγωνιζόμαστε...τα λόγια μας...να μπορούνε ...να ανταμώνουν τις πράξεις μας....ίσως ....έτσι ...καταφέρουμε..να
....να συναπαντηθούμε ....με ....μια ευχή...''ζωής''....αντιστεκόμαστε..σε ότι ευτελίζει....αρρωσταίνει νου ψυχή ζωή....
''Σίρο Ρεδόνδο''

Μαύρος Πητ είπε...

Απορία:

Τώρα άμα σου αφήσω και εγώ σχόλιο ώς ανώνυμος θα εκνευριστείς ή θα γελάσεις? :)

Ανώνυμος

[Όχι οτι με ενοχλεί - αντίθετα σέβομαι πολύ την ανωνυμία των ανώνυμων...]

αράπης είπε...

Θες να το δώσεις σ'εμένα, που

Α) Μου πάνε πολύ τα σκουλαρήκια
και
Β) Έχω ίδια μέρα γενέθλια με τον Αντουάν (ντε σεν Εξυπερί)

?
Ε ?
Θεεες ?
ΕΕΕΕΕ ?

:-)

Μαύρος Πητ είπε...

@ Ροβυθέ + Ανώνυμο/η (που έχασε το σκουλαρίκι σ' ένα καράβι για Κρήτη)

Από τους μυριάδες 'Άνώνυμους' και χιλιάδες ιστο- λόγιους, δεν είναι λίγο παραμυθένιο που συναντηθήκατε?

Εκτός αν έχω χάσει 'επεισόδια' και είμαι απλώς αφελής :)

ολα θα πανε καλα... είπε...

Αυτό το σκουλαρίκι,σήριαλ έγινε!Πάντως μου αρέσει,όπως σου έχω πει,να μαθαίνω...νέα του.Μου είναι οικείος ο τρόπος που γράφεις.Σα να σε γνωρίζω κι από παλιά.

Β. είπε...

@Μαύρο Πητ: ώχου μωρέ ανώνυμοι κι επώνυμοι... Απλώς όντας εντελώς ανώνυμος μπλέκεις με το "ποιος είπε τι" - δεν θέλω κανενός όνομα να ξέρω, απλά να ξεχωρίζουν οι φωνές. Απλό δεν είναι;

Επί της ουσίας, δε νομίζω να συναντήθηκα ιστολογικώς με κανέναν. Ίσως με τη Γωγώ παρακάτω...

@αράπης: δικά σου σκουλαρίκια δεν έχεις και θες τα ξένα; Άμα είχες γενέθλια στις 13 σαν την από κάτω μπορεί και να σου έκανα κάνα σκουλαρίκι δώρο. Αλλά με τον Αντουάν, άστο, πρόλαβαν άλλοι...

@όλα θα πάνε καλά: φυσικά Γεωργία μου και με ξέρεις από παλιά. Δεν έρχομαι κάθε βράδι στα όνειρά σου να σου χαρίσω στιγμές ανείπωτης ευτυχίας;

Βέβαια τώρα που έμαθα ότι σε φωνάζουν και Μπάμπη, θα το ξανασκεφτώ αν θα ξανάρθω...
;-)